N˚ 38                                                                                                 Zeist 04-05-2019

Lieve Mama,

Omdat twee minuten niet teveel gevraagd kunnen zijn, zijn we vanavond even stil. Zoals zes juni 1944 de langste dag werd, was een minuut stilte vroeger de langste in een jaar. Zestig seconden zijn, om de herdenking levend te houden, nu eenmaal niet meer van deze tijd mama. We willen meer, altijd meer, zeker nu het ongeduld van Twitter en Facebook (#ikbenevenstil #Dodenherdenking #4mei #respect) en een schreeuwer op de dam ons opdringerig in de nek hijgt.

Als militair sta ik op vier mei een paar minuten voor acht altijd even op voor de doden die ons het leven schonken. Net voordat de herdenking begint, haal ik diep adem en zwijg. Terwijl ik naar beelden op de dam kijk of een kranslegging volg, weigeren mijn stembanden en lippen zich te bewegen, maar tegelijkertijd schreeuwt mijn hele lichaam respect en dankbaarheid. Het krijt verdriet om collega’s die ik verloor en mislukte liefdes, maar boven alles bulkt mijn lijf van euforisch geluk; ik leef.

Ik zwijg mama, maar ben niet stil. Toen ik dit alles afgelopen week aan iemand uit probeerde te leggen, werd ik uitgemaakt voor een fascist. Iemand die dit denkt, die zo respectloos omgaat met de slachtoffers van de tweede wereldoorlog, die wilde zij niet kennen. Voor haar was ik ‘dat soort mensen’. Zo iemand die denkt dat geschiedenis ook maar een verhaal is, die holocaust ontkent en geen flauw benul heeft van wat oorlog is. Dat soort mensen, ze moesten ze…

Neergesabeld door de ethisch correcte gedachtenpolitie, door iemand die zich niet liet hinderen door enige feiten of achtergrondkennis, een persoon die mij aan de rigide leiband van de nieuwe vrije wereld legde, was ik voor het eerst heel even stil.

Liefs               

Niels