Niet vergeten

Alzheimer

Lieve Marga,

 

Als het om dromen gaat, val ik onder de groep mensen die vrijwel direct na het wakker worden op zijn best nog weet dat hij heeft gedroomd. Maar niet vanmorgen. Vannacht fietste ik door een donker bos en kom aan bij een T-splitsing met een hek. Alsof ik weet waar ik heen moet, sla ik soepel rechtsaf. Achter het hek loopt het bos door, maar lijkt ondoordringbaar. Terwijl ik verder fiets, word ik vanuit de schaduw gevolgd door rode ogen van wolven in het duister.  

Geduldig zoals alleen wolven die weten dat hun prooi ze niet meer zal ontgaan dat kunnen, blijven ze me volgen. Zoekend naar een uitweg probeer ik rustig te blijven Marga. Een ontsnapping die volgens mijn droom zit in een paar laarzen. Terwijl de wolven dichterbij komen doe ik vergeefse pogingen om mijn volwassen voeten in de bruin leren laarsjes maatje 25 te wringen, maar het lukt niet.

Juist op het moment dat de wilde dieren toe willen slaan val ik in het water. Een plons gevolgd door een harde klap. Even wordt het zwart, suizen mijn oren suizen en draait mijn hoofd. Mijn kop heeft zojuist het schot van een waterpoloër geblokkeerd waardoor het een zeker doelpunt voorkomt. Hoe ik als toeschouwer in het zwembad terecht gekomen ben is onduidelijk. Zelf ben ik allang blij dat Cristel druk bezig is op haar telefoon en de stommiteit die alleen mij kan overkomen niet ziet.

Cristel behoort overigens tot de categorie mensen die zijn dromen altijd herinnert.’ Weet je wat ik vannacht droomde?’ vraagt ze als ik uitverteld ben. ‘Ik was bij mijn ouders en er was iets met mijn moeder, iets geks. Het duurde even voor ik het door had, maar ze was helder en wist zich ineens weer van alles te herinneren. het maakte me zo blij dat ik spontaan vroeg om samen wat te gaan drinken om haar alles te vertellen wat ze de afgelopen jaren was kwijtgeraakt.’ Even laat ze een stilte vallen, dan vraagt ze me ‘Weet je wat zo stom aan dat gesprek was?’ 

‘Geen idee’, antwoord ik.

‘Eindelijk was mijn moeder helder en uitgerekend op dat moment sla ik dicht. Weet ik werkelijk waar niets te vragen of vertellen dat er echt toe doet.’ Terwijl Cristel praat, zie ik verdriet op haar gezicht. Zachtjes geef ik haar een zoen, sta op en ga douchen. Als ik me bij de deur nog even omdraai, zie ik dat ze naar mijn billen kijkt. Een schrale troost Marga, voor de wetenschap dat Alzheimer je alles laat vergeten behalve dat je Alzheimer hebt.

 

 

Liefs

 

Niels

 

Niels ®elen

 

 

Share and Enjoy !

Shares

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics