‘Alsof we in New York zijn, Niels.’ Terwijl we wachten tot het verkeerslicht op groen springt en ik ongeduldig op mijn horloge kijk, zie ik hoe Cristel blij wordt van de bruisende Meent.

‘In New York hadden de mensen een tijdlang gratis internet,’ antwoord ik, ‘ze hadden het er op de radio over, naar aanleiding van een voorstel van Juncker om in de grote steden van Europa gratis wifi ter beschikking te stellen.’ Met een druk op de knop laat ik het raam van mijn auto zakken, pak het parkeerkaartje uit de automaat en plak het op mijn bovenlip. ‘Op verzoek van de bevolking hebben ze het weer afgeschaft, weet je waarom?’

‘Porno?’

Ik knik. ‘Zwervers zochten de plekken op waar de ontvangst het beste was en keken urenlang porno voor winkels en in drukke straten.’ Buiten de parkeergarage slaan we rechtsaf. De warmte die in de stad hangt, tintelt. We lopen, op zoek naar de ingang, rond het Museum Rotterdam waar we van buitenaf zien dat het programma al begonnen is. Eenmaal binnen neem ik de ruimte in me op.

‘Zie je wat een prachtig effect de weerkaatsing van het licht in die bolle ramen geeft?’ vraagt Cris. ‘Alsof je in een kerk bent.’ Ik knik en kijk omhoog naar de stalen balken. Een kubistische constructie die je, als je er langer naar kijkt, het gevoel geven dat je in een tekening van Escher beland bent. Ernest loopt naar de microfoon en leest zijn ode aan straatmuzikant Carlos voor, een inleiding voor een vrolijke donkere man met een gitaar. Net als Carlos kijkt Ernest liever geen tv, gok ik. Liever loopt de moderne minstreel over de straten van Rotterdam op zoek naar lokale helden die hij in een lofdicht mag beschrijven.

Het wonder dat niet omvalt maakt gratis wifi in het bruisende Rotterdam overbodig. De gratis porno van New York aan de Maas ligt, als je door de bril van de Ernest durft te kijken, gewoon op straat.

Niels ®elen