Sergei Polunin uit de documentaire Dancer die ik afgelopen week bezocht

‘Wil je echt hier zitten?’ Haar hand hangt boven haar jas die ze tussen de zitting en leuning van de bioscoopstoel links van haar heeft geklemd.

‘Graag’, antwoord ik vriendelijk.

‘Ik ben niet zo sociaal, hoor’, waarschuwt ze me.

‘Dat geeft niet,’ zeg ik lachend tegen haar, ‘ik kom voor de film en was dus niet van plan om een uitgebreid gesprek met u aan te gaan.’

‘Ik hou gewoon niet zo van mensen’, protesteert ze nog een keer zuchtend.

‘Ik ook niet,’ reageer ik, ondertussen cynisch lachend, ‘dus dat schept een band.’ Terwijl het licht dooft en de eerste reclames op het scherm vertoond worden, valt me op dat ze ook de stoel rechts van haar volledig in beslag genomen heeft.

Nadrukkelijk kijkt ze in het halfdonker naar de lege stoel voor haar. Terwijl ik geduldig wacht, maakt ze zich breed. Stevig zet ze haar voeten wijdbeens op de grond, haar arm laat ze over de leuning hangen waardoor ik alleen kan gaan zitten door voorzichtig achteruit in te parkeren. Ze heeft geen idee, of geen boodschap aan het feit dat alleen in deze rij nog plek is om samen met mijn dochter en Cristel naast elkaar te kunnen zitten.

Uit mijn ooghoeken zie ik hoe ze me aan blijft staren, alsof ze bang is dat ik tijdens de film ineens een hand op haar been zal leggen, of haar stiekem in de nek zal zoenen. Ik zie hoe ze vervolgens naar rechts kijkt, waar nog twee stoelen vrij zijn.

‘Mijnheer?’ Beleefd tikt ze me even aan.

‘Wat is er?’

‘Ik hoop niet dat u het persoonlijk op zult vatten…’ Ze laat een korte stilte vallen. ‘Maar als u het niet erg vindt, schuif ik toch een stoeltje op.’

Niels ®elen