18 Feb ’21 lockdown dag 63
Aan de muur van mijn oude slaapkamer kleefden twee dingen. Onder mijn bed bullenbakken en daarboven, voornamelijk op het plafond, sporen van platgeslagen muggen. Het gejeuk was me geloof ik om het even, maar dat gezoem is zonder enige twijfel de vreselijkste vorm van marteling die de mensheid kent.
Routine inspecties voor het slapen waren veelal kansloos. Iedereen weet dat ervaren muskieten pas net voor het slapen tevoorschijn komen als de lichten uit zijn. Zodra ze pesterig rond mijn hoofd dansten, was ik weer klaarwakker. Dan gleed mijn duim naar de schakelaar van mijn leeslampje, het zoeklicht waar ik hem zou vangen, en lag ik hem met gespitste oren op te wachten totdat ik van uitputting in slaap viel.
Meestal liet die kleine beul zich de volgende morgen pas zien. Met een dubbelgevouwen handdoek voor wraak, sloop ik dan dichterbij die zoemparasiet met zijn donkerrode volgezogen achterlijf, die nietsvermoedend uit zat te buiken op een helderwitte muur. Pats! Een doodgeslagen mug opsturen naar Wageningen? Ik pieker er niet over. Zijn platgeslagen lichaam bleef achter, als waarschuwing voor de anderen, maar vaak ook omdat ik er niet bij kon.
Niels ®elen