Het is half zeven ’s morgens als ik vanuit ons yurt-kamp naar een klooster wandel. Unesco werelderfgoed verstopt tussen de berghellingen en bewaakt door marmotten, die elkaar fluitend waarschuwen over waar je bent. Zodra je ze passeert, vluchten ze hun holen in. 

Bij een stal links van mij worden koeien gemolken en even verderop stoken een paar mannen een vuurtje. Als ze me wenken, verlaat ik het pad en schuif bij ze aan. Waar ik vandaan kom.

‘Hollandai?’ Ze kijken naar elkaar en dan weer naar mij. ‘Hollandai?’ 

‘Da,’ antwoord ik, ‘Hollandai.’

‘Hollandai’, hun ongeloof is af te lezen aan de manier waarop ze hun schouders ophalen. Omdat ze er nog nooit van gehoord hebben, bestaat het niet. Misschien bedoel ik Francia of Germania. Ik schud mijn hoofd, pak twee stenen en leg ze neer.

‘Francia, Germania,’ wijs ik op de stenen waarna ik een kleinere steen naast Duitsland en boven Frankrijk leg. ‘Hollanda.

‘Moloko?’ vragen ze nu het mysterie opgelost is. 

Beleefd sla ik de beker paardenmelk af die ze me voor de gedane moeite aanbieden. 

‘Moloko,’ ik wijs naar mezelf, mijn maag, trek een pijnlijk gezicht, sta op en zeg ‘pffrrt’. Met mijn hand maak ik een beweging van mijn kont omlaag. Misschien mag ik Chai, thee. 

Als ik na de thee afscheid neem en terug naar ons kamp loop, staat de oudste man op.

‘Hey,’ roept hij lachend, ‘Moloko, pffrrt!’