Vier hoog in een flat in Tiraspol, Transnistrië, blaft een hond en huilt een kind. Wie van de twee begon weet ik niet, maar er is een verband. Samen met Arnon zit ik in een sobere keuken. Hoewel we in deze afvallige provincie van Moldavië op zoek zijn naar de mensen-, en wapenhandel, begint onze zoektocht dagelijks met Russische les van Andrey. Op een formica tafeltje waar naast de drie koppen koffie amper nog twee schriftjes meer passen, laat hij ons het Cyrillisch schrift opschrijven. Het is de basis die ervoor zorgt dat verkeersborden ineens op hun plek vallen. Belangrijker nog; bestellingen in restaurants zijn geen Russisch roulette meer.

‘Schriftje’

‘Kirgizië’, excuseer ik me afgelopen week in de boekwinkel. Desondanks kijkt de verkoopster me argwanend aan als ik het sterk afgeprijsde boekje Russisch spreken en begrijpen op de toonbank leg. Om haar te overtuigen van het feit dat ik niet van plan ben om naar Oekraïne af te reizen en Poetin daar een handje te helpen, benadruk ik dat mijn zoon en ik een rondreis gaan maken door Kirgizië. ‘Ik had een schriftje, maar ik kan het niet vinden.’

De reis die we samen gaan maken, roept al wekenlang de vergeten militair in me op. De veteraan die weet dat het onverwachte op een reis als deze onvermijdelijk is en zich daarom voor wil bereiden op alles. Met nog een paar dagen te gaan, dringt de tijd en dus stamp ik cyrillische letters en leer wat basis woordjes. 

‘De grote vertaalshow is begonnen’, post een aantal reisgenoten die al eerder in Bishkek aangekomen zijn. Onderweg naar Schiphol laat ik hem de foto van een lokale menukaart zien. ‘Steak, filet mignon,’ nadrukkelijk tikt mijn vinger op het telefoonscherm, ‘gewone of gefrituurde kartoffelen!’  

‘Ik lust alles’, beantwoordt hij mijn enthousiasme, maar je ziet hem denken: -het zal wel.-

Niels ®elen