Na 46 dagen prepensioen kwam er dit weekend een einde aan de stakingen in Parijs. Hoewel de stakers hun zin nog niet gekregen hebben, brokkelde de publieke steun en het begrip voor de gele hesjes af en dus vertrokken ze stampvoetend terug naar huis. De gele trui die in Frankrijk ooit symbool werd voor mensen die zichzelf tot het onmogelijke dwingen, die bijna onmenselijke fysieke prestaties leveren, wordt tegenwoordig gedragen door mensen die vooral niet willen werken. Werklui die protesteren als een vorm van prepensioen.  

In een land van gedreven musketiers, waar één voor allen en allen voor één leven, is in de welvaart van nu vrijwel elk besluit van de regering een reden om de Bastille nog maar eens te bestormen. De volksopstand is, sinds 14 juli 1789, een Franse traditie. Geen kans laten ze voorbijgaan om de gevestigde orde te laten zien wie er in Frankrijk de dienst uitmaakt. Wie de republiek is en hoe vrijheid en broederschap er uitzien. 

“Het l’art pour l’art onder de guillotine gelegd“

In het Elysée (omsingeld door havenpersoneel, studenten, zorgpersoneel en het personeel van het openbaar vervoer) houdt een Gallische president dapper stand. Vechtend voor gelijkheid is hij niet voor rede vatbaar. Hij wil niet zwichten voor de druk van de bourgeoisie. De gewone man die niets wil weten van een ophoging van de pensioenleeftijd, de burger die het prachtige l’art pour l’art onder de guillotine heeft gelegd om het te vervangen door het protest omwille van het protest. 

Een ophoging van de pensioenleeftijd van 62 naar 64 is grootmoedig. Het is een milde toename. Zeker als je bedenkt dat de gemiddelde Fransman ondertussen de helft van zijn werkbare leven niet heeft gewerkt. Die tijd stond hij op de barricades en kraaide trots hij: ‘les enfants de nos Patrie.‘ Hij had geen keus omdat hij gebonden is aan wat in Frankrijk usance is, aan de conventie die in de republiek heilig is: staken. 

Niels ®elen