MacBeth De nationale opera

Lieve Arnon,

Het enige dat ontbrak toen wij gisterenavond, tevreden zoals Macbeth en Banquo, de opera verlieten en Amsterdam in liepen, was een voorspelling van drie heksen. De regie en spelers waren, tot groot ongenoegen van de man die achter ons riep dat deze ‘shitty audience’ geen verstand van opera had, beloond met applaus en boegeroep.

Misschien, Arnon, is de regie te vooruitstrevend. De trouwe helper van MacBeth oogt in dit door Andrea Breth geregisseerde stuk, als een Oekraïense seperatist die na de voorstelling op tijd in Debaltseve terug moet zijn om zijn Boek-M raketsysteem te bemannen. Lady MacBeth doet denken aan de overdreven Bianca Castafiore uit Kuifje en even dacht ik dat Ramsey Nasr (die we in de foyer nog tegen het lijf liepen) met sigaar figureerde als Malcolm, de zoon van Banquo en hier een kruising tussen Ché Guevara en een IS-soldaat leek.

Vlak voor ons hadden we een prachtig uitzicht op de dirigent, Marc Albrecht, die wild snuivend en briesend een geworden was met het stuk. In de onderwereld van de orkestbak was hij Hecate, de koningin van de heksen die met zijn toverstaf de muzikanten in zijn macht hield.

Ik ben geen liefhebber of kenner van opera, maar het was mijn cadeau voor jouw verjaardag. Jij houdt van opera en ik al sinds de middelbare school van MacBeth dus leek dit me dit te doen. Ik las het stuk ooit klassikaal, direct na afloop blufte onze docent Engels dat degene die ter plekke twee scènes foutloos kon citeren de laatste twee proefwerken niet hoefde te maken. Ik las niet veel in die tijd, na schooltijd hingen mijn broer en ik op de bank en keken Mtv, waar ik met enige regelmaat Lou Reed voorbij zag komen met zijn interpretatie van ‘The Dagger.’ De laatste scène van MacBeth lag nog voor me open, ik scande hem snel en probeerde het.

Mijnheer Van Boven had er niet op gerekend en hem kennende zal hij er de pest in hebben gehad, maar hij hield woord. Hij hoeft er geen spijt van te hebben, Arnon. Toen ik kort geleden de film Birdman zag, herkende ik de laatste woorden van MacBeth al bij het eerste tomorrow. Aan de verbaasde reacties van de bezoekers om mij heen merkte ik dat ik de rest van de scène net iets te hard meesprak, maar ook voor het fatale visioen van de dolk kun je mij nog steeds midden in de nacht wakker maken.

Ik geef toe dat ik als liefhebber van dit werk van Shakespeare ook moest wennen aan deze moderne versie. Kunst, Arnon, is wat mij betreft op zijn best als het ongemakkelijk is en dus was de dubbele reactie van het publiek het grootste compliment dat de regisseur kon krijgen. In het ledikant dat op het toneel stond, werden slechts dood en verraad geboren. Alle onschuld ontbrak en dat in combinatie met de eerder genoemde karikaturen deed sommige bezoekers misschien pijn. Persoonlijk vond ik hem gedurfd. Ik zag jou ook genieten, maar het was allang niet meer alleen jouw feest.

Toen we bij Flo afscheid van elkaar namen, hadden drie vrouwen aan de overkant ruzie met een uitsmijter en dus geen tijd voor voorspellingen. Noodgedwongen bepaalden wij onze eigen toekomst: ‘Dit moeten we vaker doen’, zei je en als de zonen van koning Duncan vluchtten we het duister in.

Veel Liefs

Niels