N˚ 98                                                                                              Gorinchem 13-12-2022

Lieve Mama,

Midden in de klas had ik de tas met wat ik nog altijd liefkozend mijn ‘baljurk’ noem laten staan. De jongens doken erin, schoven mijn jas en broek aan de kant, pakten het scherfvest en hingen het over hun puberschoudertjes. Ik zag hoe hun voeten zwommen in mijn kisten en hun hoofden verdronken onder mijn helm. Ik glimlach als ik zie hoe ze elkaar hun spierballen laten zien. Heel even echte kerels.

Naast me wacht een leerlinge. Ongemakkelijk speelt haar tong met een beugel. Andere kinderen rennen voorbij, geven me een boks en verlaten het lokaal dat in mijn tijd nog een gymzaal was. De plek waar ik aan een tafeltje eindexamen deed. Ruim een uur hadden ze geluisterd naar waar mijn uitrusting op patrouille uit bestond en hoe je dat zo goed mogelijk mee kunt nemen. Waar stop je wat en waarom. Het meisje struikelt over iets wat ik in de les vertelde. Meedogenloos draait ze de liefkozende metafoor, waarin ik mijzelf voor een patrouille vergelijk met Cristel net voordat we samen uitgaan, de nek om. Ondanks dat mijn verhaal wel bijzonder was, is zoiets stigmatiserend, vrouwonvriendelijk. Het woord seksisme bewaart ze als tegenaanval op een eventuele verdedigende reactie.  

‘Seksisme,’ stelt de begeleidende docente me later gerust, ‘mijn zoontje had op school speelgoedochtend. Zwaarden en pistolen zijn verboden, maar piesende poppen en nagellak geen probleem.’ 

Als iedereen vertrokken is en ik alles opruim, zoek ik bij het opvouwen even vergeefs naar een restje woestijnparfum in mijn baljurk. Voorover gebukt vertelt mijn rug me dat hij geen twintig meer is. Dat hij tegenwoordig net zoveel moeite heeft met een uurtje scherfvest als Cristel tegenwoordig met een paar hakken. 

Liefs     

Niels