N˚ 96                                                                                             Bergen op Zoom 09-08-2021

Lieve Mama,

Sinds Amerika (Joe Biden) heeft aangekondigd dat ze op elf september van dit jaar al hun troepen zullen terugtrekken uit Afghanistan, gaat het hard. Heel hard. In hoog tempo rukt de Taliban op en dringt de provincies en steden binnen. Ik zie beelden van Afghaanse militairen die na hun overgave koelbloedig gefusilleerd worden. Lees op het internet een bericht over een man die in Chora, vlakbij Tarin Kowt, uit zijn huis wordt getrokken. Op de Bazaar martelen en lynchen ze hem omdat hij les gaf aan kinderen. Hij ze leerde lezen en schrijven. Op het moment dat ik dit nieuws lees, hoor ik dat vrouwen die alleen over straat gaan eenzelfde lot te wachten staat. 

Meer dan ooit tevoren vraag ik me, veertien jaar nadat ik in Uruzgan zat, af hoe het gaat met onze tolk Chavet of de sergeant Salim met wie ik op patrouille ging. Ik maak me zorgen over mijn ‘vrienden’ van daar. Het zijn misschien niet dezelfde zorgen als jouw onuitgesproken angsten over mij toen ik op mijn missie vertrok, maar toch…

Kunduz, Deh Rawod, Tarin Kowt. De afgelopen week vallen de steden in Afghanistan als de dominosteentjes die Sven en ik vroeger op het parket van de woonkamer zetten. Dat was kinderspel waarbij je er, na uren geduldig opbouwwerk, uitkeek naar het moment dat je de eerste om mocht tikken. Dan zag je ze gaan en keken wij naar een dominoslang die over onze vloer kronkelde. Een beest dat eenvoudig te stoppen was door er simpelweg één steentje tussenuit te halen. Hoe anders is dat in Afghanistan. Wat er daar gebeurt? Daar lijkt geen houden meer aan.

Liefs     

Niels    

Niels ®elen