N˚ 117                                                                                                       Berlijn 14-09-2024

Lieve Mama,

Berlijn? Wat doe je in Berlijn en wanneer ben je terug?’ Je appje klonk naar vroeger. Naar hoe ik het weer voor elkaar gekregen heb een gat in mijn nieuwe broek te vallen. Hoe ik weer in zeven sloten tegelijk gelopen ben. 
‘Werk, bel later. Zaterdag thuis.’ Telegrafeer ik. 

Ik zou niet in een grote stad willen wonen, maar ben er graag voor een paar dagen. Steden die je verkent door, met de nonchalance van de lokale bevolking op weg naar werk of college, de metro te nemen. Routineus kan ik in Parijs onder de Eiffeltoren doorlopen, kijk in London hooguit met een schuin oog naar de Big Ben alsof ik wil weten hoe laat het is en in Rome drink ik koffie met mijn rug naar het Colosseum. Stoïcijns passeer ik in Berlijn de selfiegeneratie die in het “Denkmal für die ermordeten Juden Europas” bankjes om uit te rusten ziet en loop gedecideerd langs de Brandenburger tor naar de hauptbahnhof.

In een voormalige Oost-Duitse wijk stap ik uit de metro. De grijze huid van de stad is hier vol getatoeëerd met het blauw-wit van hun voetbalclub, een Banksy onder aanklachten tegen politiek of vreemdelingen. Er is een verschrikt kijkend mannetje dat ik vaker gezien heb. Als Alice in Wonderland duik ik het konijnenhol in om te kijken waar hij nog meer te vinden is. Te laat kom ik erachter dat ik verdwaald ben. Ergens verzeild geraakt ben met een inmiddels lege telefoon. Te trots om toe te geven dat ik toerist ben, volg ik de bordjes Olympia Stadion. Vanaf daar is het twee kilometer naar het hotel, dat achteraf om de hoek bleek te liggen.

Liefs     

Niels    

Niels ®elen