N˚ 116                                                                                           Zeist 21-11-2023

Lieve Mama,

Wanneer ik als klein ventje ’s morgensvroeg mijn bed uitkwam om te plassen en de toiletbril omhoog klapte, warmde ik kort mijn voeten genoot aan die wollige toiletmat. Ik haalde mijn piemel uit mijn onderbroek en wreef de slaap uit mijn ogen om goed te kunnen zien wat ik deed. Alles om te voorkomen dat ik schuldig zou zijn als jij als inquisiteur zou vragen: ‘wie van jullie mannen…’ Als de plas dan kwam, genoot ik van de warme tinteling tegen mijn onbehaarde jongensbenen. Toen ik ouder werd en besefte wat die prikkelingen veroorzaakte, zei ik (op een gelegenheidsboom na) het staand plassen vaarwel. 

Ik plaste alleen nog maar als een meisje en ging rustig zitten met Suske & Wiske, mijn gameboy, de nieuwe Kijk of de sportpagina van de krant. Een ontdekking op zich. Hoewel ik bij de vraag ‘wie van ons mannen nu weer over de bril gepiest had’ altijd een verdachte bleef, had ik vanaf dat moment een alibi. Al ruim veertig jaar plas ik zittend. Als Cristel bij haar eigen kinderen is en ik ongestoord met de deur open kan zitten, soms zelfs zo lang dat het tintelend gevoel op mijn benen weer terugkeert. Niet vanwege het gespetter maar omdat ze beginnen te slapen. 

Toen ik onlangs een pagina uit de nieuwe Asterix omsloeg, zag ik ineens onder het fonteintje een van de tenminste honderd leesbrillen die hier door het huis slingeren hangen. Dat Cristel op het toilet de krant of een boek leest, betwijfel ik. Ik verdenk haar van het scrollen door social media. Even iets posten op Insta of Facebook. Ze heeft het langer volgehouden dan ik, maar sinds kort kan ook zij niet meer zonder wc-bril.

Liefs     

Niels    

Niels ®elen