N˚ 114                                                                                           Zeist 06-11-2023

Lieve Mama,

            Afgelopen week blies de storm de herfst naar binnen. Licht voorovergebogen liep ik dagelijks met samengeknepen ogen door de regen de stad in voor boodschappen. Eenmaal in de supermarkt zocht ik met een beslagen bril mijn weg langs boter, kaas en eieren. Het was zo’n week waarin je keihard meezingt met je oude liefdesverdrietplaten. Waar warme chocolademelk met slagroom geen troost biedt tegen alles wat misging.

            Een rechtszaak tegen een gemeente die aan acute Alzheimer leed, die verloren werd wegens nogal krom opgeschreven regels. Aan de meer dan vijftien jaar overlast van discotheken en kroegen, hadden ze ineens geen actieve herinneringen meer waardoor het huidige beleid lijnrecht tegenover dat van vroeger staat. Een gemeente die met gladgestreken gezicht beweerde de belangen van omwonenden zorgvuldig gewogen te hebben en concludeerde dat een discotheek voor je deur ‘levendigheid’ brengt die door sommige mensen als hinderlijk ervaren wordt. 

            Een week waar je, na een paar nachten slecht slapen, moe van alles gebeld wordt door de ‘bank’ over een vreemde transactie naar Litouwen. ‘Mogelijk is uw netwerk gehackt’. Door mijn hoofd schoot dat vreemde Whatsapp bericht uit Indonesië. Een nummer dat ik direct blokkeerde, maar nu is er opeens de twijfel. Vlug controleerde ik het nummer. Op een cijfer na (ontdekte ik later) klopte het met dat van de bank. Inmiddels in de fuik van internet oplichters rukte ik mijn router uit het stopcontact, maar toen was er al bijna €3000 overgemaakt naar de ING-rekening van V. Slavchev. Het was zo’n week waarin ik ernaar verlangde om mijn hoofd in je schoot te leggen. Waarin ik jouw handen troostend door mijn haren wilde voelen, wetend dat jij me beschermt tegen de boze wereld. 

Liefs    

Niels    

Niels ®elen