N˚ 113                                                                                           Zeist 13-10-2023

Lieve Mama,

Het is juli 2007 op de kazerne in Oirschot, we zijn klaar om via het militaire vliegveld Eindhoven naar Afghanistan te vertrekken, maar eerst is er nog het afscheid van vrienden en familie. Mareine en Ties laten mijn broekspijpen niet los, maar echt tijd voor ze heb ik niet. Als hoogste in rang moet ik handjes geven en korte gesprekjes voeren met de ouders van de militairen. De vaders zeggen meestal niks, ze kijken me indringend aan en houden mijn hand stevig vast om te voelen of ik ballen heb. De moeders zijn zachter, stellen je een paar vragen waarin ze bepalen of hun zoon of dochter bij mij in veilige handen is. 

Op missies ben je naast commandant ook vader en moeder. Het mag misschien vreemd klinken, maar dat die rol ook na thuiskomst blijft, bleek afgelopen week via LinkedIn. ‘Het is voor mij lastig om contact te zoeken. PTSS, ik wil het niet zien of voelen, maar deal er elke dag mee. Kun je me helpen?’ Een berichtje dat ik direct beantwoordde met een eenvoudig: ‘bel me.’ Een paar minuten later ging mijn telefoon. Degene aan de andere kant van de lijn was dronken. Hij vertelde dat er overdag geen problemen zijn, maar ‘s avonds gaat het mis. Dan komt de alcohol en slaat hij thuis de boel kort en klein. Ik vroeg of er iemand bij hem was. ‘Mijn zus is onderweg. Sorry,’ lispelde hij, ‘sorry, ik schaam me zo…’ . 

Eenmaal nuchter appte hij me de volgende morgen opnieuw excuses. ‘Laten we snel die kop koffie doen’, appte ik hem terug en was blij dat hij over zijn trots was heengestapt, zijn hand uitgestoken had en om hulp vroeg. 

Liefs     

Niels