N˚ 111 Zeist 08-09-2023
Lieve Mama,
Hoewel tijd herinneringen vaak mooier maakt dan de werkelijkheid, geloof ik niet dat je vaak je geduld met ons verloor. Toch waren wij als kinderen soms strontvervelend en zeurden wij je de oren van je kop. Oeverloos gezever dat zich niet door logische argumenten liet overreden. Gezanik dat ten einde raad de kop ingedrukt werd met een nadrukkelijk:
‘Ik ben toch duidelijk geweest of niet soms? Discussie gesloten. Punt uit!’
“De punt”, zo concludeerde de Universiteit van Leiden onlangs, is bij de jeugd van tegenwoordig (geboren na 1995) uit de gratie. Een Whatsapp bericht afsluiten met dit leesteken, ervaren ze als agressief en intimiderend. Op het moment dat je het bericht verzendt is het al duidelijk genoeg dat er een einde aan de zin zit. In langere berichten mogen we, ‘om zinnen af te sluiten en structuur aan te brengen in de tekst’, nog wel punten gebruiken.
Een kort onderzoek naar de appjes van Ties en Mareine wees uit dat zij niet alleen de punt als overbodig zien, maar ook klinkers zijn vermoeiend en worden alleen gebruikt waar strikt noodzakelijk. Het gevolg is dat ik regelmatig puzzel op hun boodschappen. ‘bn drbij trwns,’ lukt nog. Maar het ontcijferen van ‘moet rgns i d mdl/n-whr ft’s mkn (ik moet ergens in the middle of nowhere foto’s maken,’ of ‘OMW (on my way)’, kostten me toch al snel een minuutje of tien.
Mijn kinderen vragen om in normaal Nederlands te communiceren, is tegen een kapstok praten. Iets wat zij als hoogst vervelend ervaren. Vervelend werd het thuis pas als wij na ‘punt uit’ doordramden en jij dreigde met: ‘wacht maar tot je vader thuiskomt.’ Mijn dreigement gaat subtiel schuil aan het einde van elke zin. Punt uit.
Liefs
Niels
Niels ®elen
