N˚ 110 Zeist 25-08-2023
Lieve Mama,
Zo aan het einde van de zomer, als de verveling je vakantie verlengde, lag ik vaak op mijn rug in het gras bij de sloot aan het Reigerpad. Terwijl kikkers zich verscholen in het riet, zochten mijn vingers naar de hand van Claudia om te reageren als de voelsprieten van een slak zodra ik die gevonden had. In de wolken zagen we draken, reuzen of het luchtkasteel waar ik ooit met haar zou wonen.
Mijn wereld was niet groter dan de rubberboot waarmee je tussen de waterlelies dobberde. Dan vissen in de boomgaard of fietsen naar het inmiddels verdwenen buitenbad. Dan treuzelen op de hoge tot je besefte dat er maar een uitweg was: hard van de plank afrennen en wachten op de plons. ’s Avonds na het eten, bleven we langer op. Als we nog niet in bad geweest waren, korte broeken nog niet verruild voor pyjama’s, speelden we buskruit of trapten een balletje op het veldje voor ons huis.
Die zorgeloze zomers zijn voorbij, niet eens zozeer omdat mijn 50e verjaardag langzaam dichterbij kruipt, maar omdat de zomer zelf heel hard aan het veranderen is. Hoe het met de kikkers in de sloot langs het Reigerpad in Leerdam gaat, weet ik niet. Maar kikkers laten zich net zomin langzaam koken in de pan als struisvogels hun kop in het zand steken voor naderend gevaar. Van mijzelf kan ik dat niet zeggen. Diep van binnen hoop ik dat het met het klimaat wel goed komt, maar zie het tegengestelde. De kans op een klimaatwonder is klein. Afgelopen week zocht ik, liggend bij de vijver in het Walkart-gras, naar een uitweg. Op een overspannen woningmarkt was er geen luchtkasteel meer te vinden.
Liefs
Niels
Niels ®elen
