N˚ 107                                                                                           Bishkek 17-07-2023

Lieve Mama,

            Op het vliegveld van Bishkek kijk ik trots naar Ties. Acht dagen hebben we samen door Kirgizië gereden. Wegen waarvan hij geen idee had dat ze bestonden, laat staan dat hij dacht er ooit zelf overheen te rijden. ‘De beste trip ever’, noemde hij het vanmorgen na een douche in het hotel. Uit zijn tas viste hij een shirt en een paar sokken. In zijn ontblootte bovenlichaam herkende ik de gespierde spijker die ik volgens ome Jan zelf op die leeftijd was. Zijn meest waanzinnige vakantie ooit is voor mij de laatste waar ik als vader een van mijn kinderen meeneem.

            Wanneer ik voor het laatst met jullie op vakantie ging, kan ik me eigenlijk niet meer herinneren. Misschien was het Thailand, waar we de eerste dagen amper iets deden en net niet verhongerden totdat papa ontdekte dat hij zich vergist had in de wisselkoers. De kans is echter groot dat het Frankrijk was. Het centraal massief, de Camargue of de Landès. Het zuiden van Frankrijk dat we met onze Kip caravan achter de auto via de Boulevard Peripherique van Parijs bereikten. Een plek waar ik, net als jullie bij ons, met Mareine en Ties het als eerste spotten van de Eiffeltoren tot een spel maakte.

            Achter de douane van Kirgizië ziet Ties bij een kop koffie dat mijn emoties heen en weer slingeren als ons Bukhanka busje afgelopen week op de bergpaden naar Son Kul, Tash Rabat of over de Tossor pas. 
‘Misschien,’ doorbreekt hij na een tijdje de stilte, ‘dat we later nog eens samen op vakantie gaan. Dat ik je mee kan nemen, zoals jij dat ook met oma deed.’

Liefs     

Niels