N˚ 105                                                                                                                   Zeist 21-04-2023

Lieve Mama,

            ‘Het zal Nielsje Roelen ook niet wezen’, bezorgd schud je je hoofd en kijkt naar mijn schoot waar mijn linkerhand rust. De theedoek die je er thuis voorzichtig omheen gewikkeld hebt, raakt meer en meer doordrenkt van het bloed van mijn wijsvinger. ‘Houthakken’, zeg je tegen de arts die het topje van mijn wijsvinger weer tegen mijn hand drukt en begint te hechten. ‘Ik had hem nog gewaarschuwd om van die bijl af te blijven’. Ik wilde vooral helpen en had het papa zo vaak zien doen dat ik dacht: ‘dat kan ik best’. 

’s Avonds steekt een dik wit verband uit de mitella om mijn nek. In de draaistoel zit ik met mijn pyjama aan bij papa op schoot voor de televisie. Bij het douchen zorgde je er met een elastiek en een oude broodzak voor dat het verband niet nat werd. Voorzichtig droogde je me af en kleedde me aan. We krijgen warme chocolade met slagroom, papa maakt grappen over mijn kloppende vinger en na The A-team stop jij me voorzichtig in bed.

Toen ik vorig jaar van mijn racefiets afgereden werd, was het op de foto’s nog niet te zien, maar mijn schouderpees bleek ingescheurd en ik moest geopereerd. Een ingreep van niets. Zoals je een band plakt had de arts een stukje weefsel uit mijn biceps over het scheurtje gezet. Nog geen vier uur later sta ik, met mitella, weer buiten. Zes weken lang zit mijn arm tegen mijn lichaam geplakt. Moet Cristel me helpen bij het douchen, aan-, en uitkleden. ‘Handje piep in’. Die eerste morgen zag je de moeder in haar. Haastig een tegenwerkend kind aankledend, dat denkt: ‘zelluf doen’.

Liefs     

Niels    

Niels ®elen