N˚ 115                                                                    Zeist 21-11-2023

Lieve Mama,

            21 was ik toen ik voor het eerst naar de stembus mocht, ik met mijn paspoort vol trots het gemeentehuis binnenstapte en mijn stem uitbracht. Toen nog VVD, want bij ons thuis stemde je VVD, maar die tijd ligt ver achter me. Hoe vaak en waarvoor ik daarna heb mogen stemmen, weet ik allang niet meer, ik weet dat ik altijd ga. ‘Wie niet gaat,’ leerde papa me, ‘heeft daarna geen recht van spreken’. Van al die verkiezingen herinner ik me de laatste in het bijzonder. Regelmatig zie ik het stempotlood ergens in huis liggen. Het potlood als bewijs voor het feit dat het feest van de democratie, zelfs tijdens een wereldwijde pandemie, door moest gaan. 

Die rode pen koester ik als eenvoudig wapen tegen populisten, maar beschermt me niet tegen de komende verkiezingen waar ik tegenop zie. Niet alleen omdat ik voor het eerst een zwevende kiezer, maar ook bang ben. Bang voor Putins en Loekashenko’s, voor Polen waar Lech Walesa’s solidariteit nu verslonden wordt door rechts nationalisme. Angst voor het groeiend aantal Trumps, Johnsons, Le Penns, Meloni’s, Wildersen en Baudets. Voor mensen die van vluchtelingen, moslims of LHBTIQ+’ers de nieuwe zondebokken maken. Die de wereld platslaan om klimaatproblematiek af te doen als een druppel op een gloeiende plaat. Mensen die niet handelen in het belang van ons allemaal, maar je verleiden met de worst van het persoonlijke gewin.  

Lieve mama, ga jij nog altijd stemmen? Geloof je daar nog in en waarom vraag ik daar nooit naar? Stem je vanuit je eigen principes, voor die van mij of juist voor de toekomst van je kleinkinderen? Als ik een stemadvies mag geven, dan hoop ik op het laatste. 

Liefs     

Niels