N˚ 100                                                                                           Zeist 27-01-2023

Lieve Mama,

Gehaast stapte ik vanmiddag mijn huis binnen. Laat mijn pet, huis-, en autosleutel op de opengevouwen krant vallen, geef de kat eten, pies over de bril en verdwijn weer. Net voor ik de deur uitstap kijk ik even om naar de tafel die bezaaid ligt met losse vellen papier, schriftjes en ander schrijfmateriaal. Ik zou het moeten opruimen, maar ik heb geen tijd. Bovendien mag het allemaal chaotisch lijken, zelf weet ik precies waar wat ligt.

Vroeger zag mijn kamer er niet veel anders uit. Dan lag mijn vloerbedekking bezaaid met Lego. Nadat je me een keer of drie gewaarschuwd had dat ik het op moest ruimen, ging je er zuchtend met de stofzuiger omheen. Vervolgens stond ik dan buiten een stofzuigerzak uit te kloppen om het verdwenen blokje er weer uit te vissen.

‘Had je je kamer maar op moeten ruimen’, de moedersversie van: “eigen schuld, dikke bult.” Ik begrijp dat de meeste mensen beter werken als alles netjes opgeruimd, geordend is. Soms maakt het me jaloers, maar gelukkig gaat dat ook weer over. 

Toen je onlangs bij me op visite was, zag ik je handen jeuken. Zochten je ogen naar mijn stofzuiger, een emmer, een dweil en een sopje. Terwijl ik koffie voor je maakte, beperkte jij je zo onopvallend mogelijk tot een doekje over het aanrecht. Zette je een paar schoenen op de trap en stapelde wat kranten en mijn aantekeningen. Je vluchtte uit mijn wanorde door voor te stellen om samen even de stad in te gaan. Na jaren gedegen opvoeding heb jij je uiteindelijk neergelegd bij mijn onverbeterlijke karakter. Accepteer je liefdevol het feit dat ik een chaoot ben en waarschijnlijk nooit meer zal veranderen.

Liefs     

Niels    

Niels ®elen