Lieve Hilmar,

Ik heb je de laatste tijd een beetje verwaarloosd en dat spijt me maar ik had het druk. Druk is natuurlijk een slecht excuus, maar naast mijn werk moest mijn boek af, wilde ik de tuin in orde hebben voor het begin van de lente – dus plantte ik meters violen – en was ik aan het daten. Ik hoop niet dat het laatste je jaloers maakt, want daar wilde ik het nu eigenlijk met je over hebben.
Ik woon niet in Amsterdam, Den Haag, Utrecht of een andere grote stad. Aangezien ik zo druk bezig ben dacht ik dat het daarom misschien handig was om me, vol goede moed en aangemoedigd door reclames die me vertellen dat het echt werkt, in te schrijven op een datingsite. Ik vulde mijn beroep in met een halve waarheid, postuur, haarkleur, karakter (bij gebrek aan stronteigenwijs vulde ik daar maar avontuurlijk in), sportief, Afghanistan als favoriet vakantieland (omdat het wel past bij avontuurlijk), dat ik niet rook en er goed uitzie omdat ik regelmatig aan sport doe.
Ik plaatste wat foto’s van een paar jaar geleden, waardoor ik er jonger uitzag dan mijn werkelijke leeftijd, in mijn geliefde witte pak. Loog dat ik sinds het zien van ‘Saturday Night Fever’ al een wit pak had willen bezitten. De werkelijke reden – Jan Cremer die tijdens een cruise in zijn stralend witte pak een ongestelde vrouw op het voorplecht van een schip neukt, met alle gevolgen van dien – leek  me niet echt een handige binnenkomer en ik begon met het surfen door het facebook van bronstige vrijgezellen.
Nog niet wetend hoe de site helemaal werkte flirtte ik, avontuurlijk als ik ben, met vrouwen uit Argentinië, Belize, Australië, Frankrijk, Italië en Spanje. De meesten van hen vonden de afstand mogelijk zo’n beperkende factor dat ze niet eens de moeite name om mijn prachtige profielfoto’s te bekijken en dus besloot ik wat dichter in de buurt – op de koude kermis – te zoeken.
Snoopy_275 kwam niet op het idee dat ze op haar leeftijd met de naam van een striphondje weinig mannen zou verleiden,Nijlpaardje 030 zal wel een dikke Utrechtse zijn, kikkertje79 schat ik op een jaar of 34 en is dus te jong, Ejgram heet eigenlijk Margje en dacht haar identiteit te verhullen door haar naam om te draaien, Vlindertje leek me te fladderig en over Smurfin14 hoef ik denk ik niets te zeggen. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was had gekkerdje_Twello een profielfoto waarop ze nog een kerstmuts droeg en leek ze mij, gezien haar naam, eigenlijk een ontsnapt sujet uit een Eindhovense carnavalsoptocht.
De foto portfolio van de datende vrouw bestaat over het algemeen uit een met haar mobieltje in de spiegel genomen foto als bewijs voor het alleen zijn, denk ik, beelden waarop dames laten zien zelfstandig te zijn, gezellig een wijntje drinken en een foto waarop ze gekke bekken trekken om te laten zien dat er met hen ook vooral veel valt te lachen. Uren zocht ik op het internet naar de ware liefde, struinde ik de profielen af en constateerde ik dat de teksten vaak nog erger zijn dan de foto’s. Op een gemiddeld profiel zijn vrouwen:
op zoek naar het bewijs dat datingsites werken, de ware, een maatje (terwijl ik dacht dat dát een vis was), een man die weet wat hij wil, met gevoel voor humor maar die tegelijkertijd serieus en diepzinnig kan zijn, romantisch is en stoer, de wereld wil zien maar blijkbaar veilig vanaf de bank met een wijntje in de hand, trouw en eerlijk is maar toch onvoorspelbaar. Als ik me in deze criteria herken zou het natuurlijk leuk zijn als ik de moeite neem om een berichtje te sturen. Wie weet stuurt ze me dan wel een berichtje terug.
Bedroefd herlees ik mijn eigen profiel: geen verlanglijstjes maar een korte eigen tekst gevolgd door een gedicht. Ik denk dat ik het bij nader inzien vandaag nog aanpas. Gewoon straight forward zoals dat ene profiel waar ik helaas bot ving maar dat me wel echt aansprak omdat het er niet omheen draaide. Vanaf morgen staat er:
“Niels73 zoekt een vrouw om, waar dan ook, samen vlekken op mijn witte pak te maken.”
Of heb jij een beter idee?

Liefs Niels

Niels ®elen