Laatste

Tjentiste

Trebinje zaterdag 10 september 2022

Voor Hostel the red door zijn wij de laatste gasten. Als wij na het ontbijt vertrekken, gaat de eigenaar met pensioen en wordt het gebouw de komende vijf jaar gehuurd door een bedrijf dat in de omgeving mijnen moet gaan opruimen. Eigenlijk had hij al eerder willen sluiten, maar de afspraken met ons waren al zo lang geleden gemaakt dat hij nog even heeft gewacht. Om die laatste herinnering vast te leggen vraagt hij niet alleen om een kort verhaal in het gastenboek, maar filmt hij met zijn telefoon ook ons vertrek richting Tjentiste. 

Het grootste deel van de dag fiets ik naast Wilbert die vrijwel elke klim op zijn Zeeuws bovenkomt terwijl hij Limburger is. Hoe zwaar zijn worstelingen met de stijgingspercentages ook zijn, er is nog geen bergtop die hem klein gekregen heeft. Geen etappe waar hij voor de finish is afgestapt. 

Tijdens het klimmen zegt hij weinig. Dan staart hij met een rood aangelopen gezicht naar zijn fietscomputer die hem vertelt hoe lang en steil de weg nog is. Soms stopt hij even om hangend over zijn stuur op adem te komen, maar elke keer weer stapt hij op en gaat hij verder. 

‘Ik kom er wel,’ zegt hij dan, ‘in mijn eigen tempo, maar dat boeit me niets.’

Soms probeer ik hem af te leiden door hem te wijzen op de prachtige omgeving, die ene rotspartij die zo wit is, dat het lijkt of er sneeuw ligt. Of op het verboden voor koeien bord langs de weg. 

Van het slechte weer aan het einde van de dag heeft hij eigenlijk weinig gemerkt. Misschien omdat Sutjeska national park zo mooi is dat het niet uitmaakt dat het regent. Hij is de laatste die bij onze volgende slaapplaats aankomt, maar vertelt vol trots dat hij dacht dat hij aan het einde niet meer vooruitkwam. Toen hij op zijn teller keek gaf die zesendertig aan. 

Niels ®elen

Share and Enjoy !

Shares

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics