24 Jan ’91 Lockdown dag 39

Zes uur ’s morgens, mijn broer, zus en ik worden onder dikke donzen dekens wakker van de kerkklok die minutenlang luidt. Tussen ons balkon in Ellmau en de statige witte toren, zit alleen de doorgaande weg die omhoog. De klokken galmen zo hard dat het lijkt alsof ze bij ons in de kamer hangen.  

Het gelui is ons startschot. Gehaast springen we uit ons bed en kleden ons aan. Uit het schaaltje in de keuken grissen we een handjevol shillingen, rennen de trap af en steken de straat over naar de bakker op de hoek. In gebrekkig Duits bestellen we zwanzig brötchen en soms stiekem een reep Milka chocolade. We hebben nog ruim anderhalf uur voordat de eerste skiliften opengaan, maar daar willen we geen moment van missen. 

In Utrecht gaat het anders. Daar heeft het klokkenluidersgilde besloten om vijf minuten voor het ingaan van de avondklok, de bewoners te waarschuwen door aan de bel te trekken. Hoeveel leuker zou het zijn als ze dat om half vijf zouden doen. Dat we dan elke morgen als lentekoeien de wei inrennen.   

Niels ®elen