In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.

Zondag 1 mei 2022

‘Geen idee,’ antwoordt Edwin als ik hem vraag of hij weet hoe je kunt testen of je klimtalent hebt, ‘ik heb het in ieder geval niet.’ 

De Waterberg bij Ugchelen is een drempel die lijdt aan grootheidswaan, maar de weg loopt omhoog waardoor ik aan een verhaal dat Mart Smeets elke Tour tijdens een lange bergetappe wel een keer opdiste denk. 

In het peloton van de Freedom Ride fiets ik even naast Edwin. Ik kijk naar zijn benen, hoe ze ronddraaien en besef ineens dat hij onlangs voor de derde keer in zijn leven heeft leren fietsen. Die eerste keer net als wij. Thuis in de straat als een klein mannetje, zenuwachtig slingerend op een kinderfiets toen zijn vader het tijd vond om de zijwielen van zijn fiets te sleutelen. 

Die tweede keer ergens na zijn missie in Bosnië, waar hij tijdens een patrouille op een mijn stapt. Hij overleeft het, zijn linkerbeen niet. Noodgedwongen leert hij fietsen met een been en een stomp die aan de andere kant langs zijn zadel hangt. Hij heeft wel een prothese, maar die is gemaakt om mee te lopen en zit tijdens het fietsen in de weg. 

De prothese die hij tegenwoordig heeft denkt mee. Die voelt hoe het andere been beweegt, leert en past zich aan. De prothese weet inmiddels wat fietsen is, dus steekt  de titanium buis met een enkelgewricht en een voet in een koersschoen.

‘Als je met je duim en je wijsvinger je enkel vastpakt en de topjes raken elkaar,’ lepel ik de anekdote van Smeets op, ‘dan heb je klimmers benen.’  

‘Mijn enkel is te dik. Daar hoef je hem niet eens voor wast te pakken dat zie je met het blote oog ook wel.’

‘Rechts wel,’ merk ik op, ‘maar als die theorie klopt, lonkt op basis van je nieuwe been sinds kort ook het hooggebergte.’

Niels ®elen