‘Wat zie je er mooi uit.’ Zegt Claire als ik vrijdagmorgen in Lourdes de lift uitstap. ‘Dat uniform staat je echt prachtig. Terwijl zij een foto van me probeert te maken, verzwijg ik het compliment en loop door. Gedrag dat meer zegt dan elk antwoord dat ik had kunnen geven.

Ik kijk omlaag naar het pak dat vijfentwintig jaar lang het huis was waar ik in woonde. Naar de medailles, de ogenschijnlijk eenvoudige kunst aan de muur die niet iedereen begrijpt of waardeert, maar mij vertellen wie ik ben. Als een lege huls hing het harnas dat ik een kwart eeuw lang droeg het afgelopen jaar in mijn kast.

Het kuras knelt. Niet omdat ik te dik geworden ben, maar omdat ik niet verwacht het ooit nog te dragen. Omdat mijn onderscheidingen me confronteren met de voltooid verleden tijd. Een spiegel die je de vaak weinig succesvolle vredesmissies voorhoudt. Vredesmissies waar politici je opriepen om te vechten voor een betere wereld en de militairen na verloop van tijd nog slechts vochten voor kameraadschap de kameraadschap die overblijft.

Verdwaald marcheer ik met nieuwe wapenbroeders door de regen van Lourdes. Hun oude olijfgroene uniformen hebben ze verruild voor leren jassen waar de verhalen zich tussen de tatoeages en badges laten lezen. Een vergeten legioen huzaren dat paarden rijdt van het ras Suzuki, Harley Davidson of BMW.

‘Wat zie je er mooi uit.’ Elke poging om de woorden van me af te laten glijden mislukt. De woorden echoën hard tussen mijn oren. Ik zie niet wat zij ziet. Voor haar een zwaan, voor mijzelf een eendenkuiken in het verkeerde nest. Van het harnas dat inmiddels aan binnenzijde roest, ziet zij slechts de glimmende buitenkant: de trots van wat ooit was.

Niels ®oelen