Lieve Arnon,
Het is zaterdagmorgen. Ik loop over het uitgesleten spoor in het park bij de Griftlaan in Zeist. De vochtige kou rukt zichtbaar op door de buitenkant van mijn suède schoenen, via mijn tenen omhoog naar mijn kuiten. Het is mistig, mijn handen steken diep in de zakken van mijn jas en mijn kin druk ik weg in een hoog opstaande kraag.
Noem mij een sadist, een misantroop wellicht, omdat ik geniet van somber weer waarin je fietsers met tegenzin over hun sturen ziet buigen, waarin koeien en schapen als pinguïns tegen elkaar aanleunen en gezapig voor zich uitkijken en hondenbezitters ongeduldig naar hun huisdier kijken dat aarzelt over de keuze van een goede plek voor zijn behoefte (In tegenstelling tot Proust zou ik de mensen niet het gevoel willen geven dat ik van ze houdt terwijl je ze daadwerkelijk minacht.)
Ik loop hier niet vaak, Arnon, daar is ook te weinig inspirerend voor, maar ik wilde gewoon even naar buiten. Het enige wat me fascineert, is dat iemand het risico dat je hier in een hondendrol stapt heeft geminimaliseerd door er gekleurde ronde briefjes in te drukken. Een lokale strijder heeft het recht in eigen hand genomen en zich vastgebeten in een missie: het bestrijden van de bolus.
De sfeer in het park, het weer en de geheime missie van de lokale held doen me denken aan de film Tous les chats sont gris. Een film die volgens de NRC gaat over ‘mensen die zich door hun eigen zwijgzaamheid in een knoop draaien, met een grote kladderadatsch aan het eind’. Het decor draagt bij aan een sfeer van weggestopte geheimen, maar de ‘tamme regie’ maakt dat de film niet spettert.
Tamme regie is precies wat er mis is met de ronde briefjes op deze mistroostige morgen. De teksten zijn, hoewel geen twee keer hetzelfde, weinig origineel of inspirerend. Als ik mijn ogen een klein beetje toeknijp, Arnon, ziet het park er op zijn best uit alsof een reus met confetti heeft gestrooid om een feestje zonder gasten toch nog gezellig te maken.
De zorgvuldigheid waarmee de briefjes in de poep getrapt zijn verraden de eenzaamheid en frustratie van een poëet die nooit is doorgebroken en nog steeds hoopt op erkenning. Diep van binnen weet ook hij dat hij het niet verder zal schoppen dan tot een karikatuur in een roemloze strijd. Een man die door mij vervloekt wordt vanwege die ene drol die hij links heeft laten liggen en die nu tussen het grove profiel van mijn schoen kleeft. Mijn goede humeur stort als een kaartenhuis in elkaar, maar … shit happens, Arnon.
Liefs,
Niels
