Donderdag 30 juni 2022 Konjic – Mostar – Trebinje
Waar het onder mijn schoen gekomen is, weet ik niet. Maar het moet gisteren zijn toen ik merkte dat er grind onder mijn zolen bleef plakken. Hier in Mostar is de kauwgom weer zacht geworden van de hitte en plakt mijn linkervoet bij elke stap kort vast aan de straat. Aan de kleine gladde kasseien die naar de oude brug van Mostar leiden.
‘Most,’ vertelt Freddy terwijl ik mijn schoen schoon probeer te vegen in wat zand, ‘betekent “brug” en star is “oud”’
Zonder het te weten, bombardeert hij boven de Neretva mijn gedachtes tot een pleonasme. De rivier die ons stroomt en we al bijna zeventig kilometer volgen, doet qua kleur denken “an der schönen blaue Donau” maar dan als een wilde tango in plaats van trage een wals.
Als ik een goede foto van de brug wil maken, kan dat volgens Freddy op het terras iets verderop. De oude brug heeft iets magisch, maar niet met al die felgekleurde toeristen en dus fotografeer ik in de stad wat muurschilderingen en teksten.
“Nooit vergeten, nooit vergeven, Srebrenica 11.7.1995.” staat er in dikke letters op de gehele breedte van een garagemuur gekalkt. De inwoners en de gidsen die groepen toeristen naar souvenirwinkels loodsen, lopen eraan voorbij alsof het een reclame is.
Mostar is een stad waar de oorlog van toen een attractie geworden is, maar waar bevolking de kapotgeschoten gebouwen van de stad nog amper zien staan. Af en toe irriteren ze als kauwgom onder je schoen.
Niels ®elen
