23 Jan ’21 Lockdown dag 38

We hadden er lang om gezeurd. Met puppie ogen gezworen dat wij hem zouden verzorgen en uitlaten, maar mijn moeder had er weinig vertrouwen in. Ze zag zichzelf, niet geheel onterecht, de hond al uitlaten bij dito weer of als voor ons de nieuwigheid eraf was. 

Onaangenaam verrast staart mama ons aan toen we met tante Ali, onze overbuurvrouw, van de boerderij terugkwamen met een paar kittens. Een stel schattige grijze bolletjes die zonder ons als kat in de zak geëindigd zouden zijn. Twee, want zo betoogde tante Ali (met haar drie katten en een hond) die spelen met elkaar en slopen je kamer niet. 

Mam zwichtte alsnog voor onze loze verzorginsbeloftes en smekende blikken. Na een paar weken schrikt ze ’s nachts opeens wakker en schudt, uit angst voor inbrekers, mijn vader wakker. Als een held op sokken sluipt hij naar beneden waar hij in de woonkamer opzij springt voor een paar razende katten. Ze jagen over de bank, springen op de piano en vliegen achter elkaar het gordijn in. Een hond was toen al een betere keuze geweest.