Over de Chuy Prospekti slenter ik terug naar het hotel. De route terug is niet veel meer dan een rechte lijn tot aan het park van de oorlogshelden. Nu de verzengende hitte van de stad me herinnert aan de acht (misschien negen, daarna ben ik gestopt met tellen) glazen wodka en een handvol glazen bier loop ik niet recht. Ik slinger over de breedte van de stoep. 

Ties is met de rest van de groep achtergebleven in LiveBar karaoke. 

Behalve Japanners ken ik geen mensen die van karaoke houden. Maar als je er bent, komt er vanzelf een moment dat je je eraan over geeft. Met passie (dronken), maar vooral hard, vals en met de camera van Ties in mijn gezicht, zong ik De Dijk.

‘Want dit hart, is zo groot. Het wordt nog mijn dood, want dit hart…’  

Later hielden we samen een microfoon vast. Met onze hoofden tegen elkaar en in ons beste cockney maakten we Plans for Nigel. 

‘Ik ga’, had ik paar minuten geleden tegen hem gezegd. Hij wilde blijven. Wist de weg terug ook nog wel, maar vroeg me voor de zekerheid om thuis mijn locatie te delen. 

Wachtend voor een verkeerslicht, ontsnapt er muziek uit de club achter mij de straat op. Meer dan de eerste zeven noten van deze bas-lijn heb ik niet nodig om het nummer te herkennen. 

‘Midnight in a subway, she’s on her way home. She tries hard not to run, but she feels she’s not alone.’

The Cure. In het vliegtuig had Ties me nog laten weten dat hij het als een gebrek in zijn opvoeding had ervaren dat ik hem nooit op deze band gewezen had.

‘Ik heb het filmpje doorgestuurd,’ laat Ties bij thuiskomst weten, ‘Cristel kende je zo niet, oma vond dat je er dronken niet knapper op werd.’

Er is een lijst van dingen die ik me voorgenomen had nooit in het bijzijn van mijn kinderen te doen. Dronken worden en karaoke moeten erop gestaan hebben.

Niels ®elen