(Een oud blog dat al maanden actueel is.)
Dichterbij de Krim dan in de afvallige Moldaafse provincie Transnistrië ben ik nooit geweest. Hoewel het formeel geleid werd door Igor Smirnov – in 2011 opgevolgd door Jevgeni Sjevtsjoek -, lijkt de werkelijke macht in handen te zijn van Victor Gushan. Gushan, de directeur van Sheriff company, is meer dan de plaatselijke ondernemer. Hij is de locale monopolist, van supermarkt tot tankstation, voetbalclub tot telefoonmaatschappij. Transnistrië kan niet om de voormalig oud-officier van de geheime dienst en vriend van Poetin heen. Rusland beschermt Transnistrië en benadrukt dat door de aanwezigheid van zijn militairen in de vooral door Poetin erkende staat.
De bevolking is er inmiddels al aan gewend, als een kameleon passen ze zich aan de situatie in het land aan en afhankelijk van waar ze heen willen of door wie ze worden aangehouden, tonen ze een Russisch, Oekraïens, Moldaafs of Transnistrisch paspoort. De aanwezige zware industrie heeft nog steeds de capaciteit om indien noodzakelijk over te schakelen op de productie van oorlogsmaterieel, maar zelf lijken ze met dit scenario geen rekening te houden. Rusland is geen bezetter maar een onafhankelijkheidsverzekering.
Hoewel de kans klein is dat ik op korte termijn weer naar Transnistrië zal afreizen, ben ik juist nu nieuwsgierig naar de sfeer daar. Hoe kijken ze nu tegen kameraad Poetin aan die de tanden van de NAVO en de OVSE testte in Zuid- Ossetië en Abchazië. Nu duidelijk is dat het westen zich uit angst voor een nieuwe wereldoorlog slechts bedient van retoriek, is het de vraag hoe lang het zal duren voordat de nieuwe tsaar ook het communistische ministaatje aan de Nistru zal inlijven.
Op de radio hoor ik dat het belangrijk is dat we de Russische president een uitweg bieden zonder gezichtsverlies te lijden. Met fluwelen handschoenen slaan we tegen een man die zich omringt met pantsers en die droomt van een groot Rusland. Een man die geen gelegenheid ongemoeid laat om, tijdens visvakanties, jachtpartijen of paardenritten, zijn eigen spierballen te laten zien. Een man die meer interesse had in de labrador en de vrouw van Jaap de Hoop Scheffer dan in vredesonderhandelingen. Een imago dat hij onlangs nog bevestigde door te trouwen met een jongere vrouw.
Misschien moeten we ook niet hopen op de onderhandelingspogingen van Obama, Merkel of Rutte, maar op de charmes van een jongere vrouw. Dat de vrede gebracht wordt door de Poolse kapster die onlangs mijn haren knipte. De mooie blondine uit de buurt van Gdansk zou, net als bij mij, haar handen rustgevend door zijn haren kunnen laten glijden terwijl haar stevige borsten geruststellend tegen zijn rug en nek aandrukken. Ze zou hem met liefde kunnen overtuigen om grootmoedig te zijn en zich terug te trekken. Mocht zij falen, dan rest een realiteit die het westen niet onder ogen durft te zien: zwijgend instemmen of keihard terugslaan.
