‘Bardet de meest strijdlustige renner van de Tour?’ hijgt Kenny op het steile stuk van de Amerongse berg. ‘Dat meen je toch zeker niet.’
‘Toch wel.’ Om hem niet uit mijn wiel te rijden schakel ik voor de zekerheid naar mijn binnenblad.
‘Het is ook altijd hetzelfde met die chauvinistische k.. Fransen.’ Zijn hoofd is zwaar rood aangelopen, maar dat kan ook boosheid zijn. ‘Krijg je daar nog steeds je eigen gewicht in stinkkaas voor?’
‘Nee, tegenwoordig ontvang je er een aardig bedrag voor.’ Ik pak mijn stuur in de beugel vast voor de afdaling. ‘Het had natuurlijk Sagan moeten zijn.’
‘Sagan?!?’
‘Ja!’ roep ik naar achteren de wind suist inmiddels langs onze oren.
‘Nee man.’ Kamikaze Kenny’s benen draaien dol als hij me voorbij stuift bij het plaatsnaambordje. ‘Guarnieri had hem moeten winnen.’
‘Jacopo, die staat allerlaatste. Op Alpe d’Huez kwam hij maar net op tijd binnen.’
Vanaf de rotonde rijden we weer naast elkaar, met de handen op het stuur.
‘Juist daarom,’ puft van Hummel, ‘zo’n gozer zit stik kapot, staat laatste in het klassement en heeft niks meer te winnen. Toch vecht hij, tegen de tijd en zichzelf, om in de Tour te mogen blijven.’
‘Dus in 2009 had jij hem moeten winnen?’
‘Als ik in de zeventiende etappe niet was uitgevallen wel ja, maar in die Tour had er voor mij veel meer in gezeten dan alleen dat rugnummer.’ Na een korte stilte vervolgt de sympathieke Arnhemmer: ‘Ik had op de Champs-Élysées op het podium moeten staan.’ De man die uren verloor op de gele trui, zich als aangeschoten wild over de bergen sleepte, het respect verdiende van de bestuurder van de bezemwagen en door l’Équipe uitgeroepen werd tot de slechtste klimmer ooit, kijkt bloedserieus.
‘Je had Cav willen verslaan in Parijs?’
‘Nee, ik had daar het geel moeten pakken.’
‘Dat is wel heel ambitieus, vind je niet?’
‘Misschien, maar achteraf bezien was het de enige Tour waar zichtbaar sprake was van Le cyclisme à deux vitesses.’
Niels ®elen
