Het rapport ‘Een ongemakkelijke realiteit’ schetst een beeld van een land dat jarenlang in missies stapte zonder te weten wat er daadwerkelijk speelde.
Na terugkeer uit Uruzgan(2007), stelde ik dat we niet veel van Afghanistan begrepen. We vochten tegen de Taliban en bestreden daarmee een symptoom. Wilde het land zelfstandig worden, moesten we ons meer focussen op het daadwerkelijke probleem: analfabetisme (80% in Uruzgan.) Zodra mensen zelf kunnen lezen en schrijven, zijn ze niet meer afhankelijk van de verhalen die de Taliban vertelt. Een verandering die twee tot drie generaties, een slordige veertig jaar, zou gaan duren. Niet alleen een schril contrast met de vier jaar dat wij iets aan wederopbouw deden, maar vooral een analyse die de politiek en de legerleiding mij niet in dank afnamen.
Wat in de kern het probleem van Rusland is, durf ik niet te zeggen. Het lijkt vooral frustratie over hun tanende rol op het wereldtoneel. Omdat elk verlies hun kater vergroot, zullen de Russen steeds hardnekkiger doorvechten. Aan de andere kant is toegeven geen optie. Realisme is accepteren dat de oorlog in Oekraïne nog wel even zal voortduren.
Niels ®elen
Mooie inhoudelijke reactie.
Indië verloren, rampspoed geboren. Zo dachten wij in ’45 ook, wat is Nederland zonder koloniaal rijk? Dat bleek heel wat genuanceerder te liggen en Nederland kon prima zonder Indië, misschien zelfs wel beter.
Rusland zit mi. nog steeds vast in dat ouderwetse koloniale denken en wil onderdelen van het oude Russische imperium “heim ins reich” met het idee dat het dan allemaal goed zal komen. Een kleiner, compacter Rusland dat inzet op handel, grondstoffen, techniek en fabricage zal waarschijnlijk krachtiger en machtiger zijn dan het nu door de verspilling van nu gekortwiekte rijk. Maar ja, krijg ze maar eens tot dat inzicht.