’Talib kamin’, lacht sergeant Salim om de mislukte hinderlaag van de Taliban. Na een voetpatrouille met Afghaanse militairen over wat wij cynisch het voetbalveld noemen, drinken we op de vooruitgeschoven post Poentjak chai, thee. Zijn donkere ogen gaan schuil achter een zonnebril, zijn zwarte krullen onder een khaki kleurige pet met de letters NLD erop. Als dank voor de pet, maakt hij het kettinkje wat om zijn nek hangt los en geeft het aan mij. 

‘Talisman?’ vraag ik, ‘to bring good luck?’

‘No,’ antwoordt hij in gebrekkig Engels, ‘for to be cool.’ 

Met een tiental Afghanen zitten we hier op een kluitje rond een vuurtje. Salim slaat zijn arm om me heen, pakt de ketting die nu rond mijn nek hangt goedkeurend vast.

‘Mokst dosjtan joe’, zegt hij. Wat Chavet vertaalt tot: ‘ik ben je vriend.’

In de NRC kijk ik naar een foto. In een fantasieloze witmarmeren zaal staat Poetin aan de ene Xi aan het andere uiteinde van een tientallen meters lang rood tapijt.

‘Mijn beste vriend’, zegt Poetin. Mijn vriendschap met Salim was tijdelijk, maar voelt nog steeds een stuk warmer dan die tussen Poetin en Xi.

Niels ®elen