‘Hé commandant,’ schreeuwt een Afghaanse jongen tegen de Russen, ‘flikker op naar Moskou.’ Na tien jaar strijd is het leger met westerse wapens door de mujahedin verslagen. In het vacuüm van de vrede dat ontstaat, vertrouwen de helden van de oorlog alleen op zichzelf als nieuwe leider, valt het land opnieuw uit elkaar en grijpt de Taliban de bevolking uiteindelijk bij de strot. 

Net als de Mujaheddin is Prigozjin (Wagner) van mening dat zijn heldendaden al voor het einde van de oorlog erkenning verdienen. Het is immers zijn huurlingenleger dat als een van de weinigen, zo niet de enige, in de Donetsk een doorbraak weet te forceren. Door Sjojgoe (defensie) en Gerasimov (chef staf) als incompetent te bestempelen, schuift hij zichzelf naar voren. Hoogmoed waardoor hij vergeet dat hij de huid van de beer verkoopt voor deze geschoten is.

Poetin zal er niet gerust op zijn en, voor het geval ze nodig zijn, al met een schuin oog naar zijn polonium pionnen kijken. Paranoia zou deze lente weleens grotere klap uit kunnen delen aan de Russen dan Westerse tanks. De grote vraag is wat je daar voor terugkrijgt. 

Niels ®elen