Op het vliegveld in Eindhoven wacht ik op een vlucht. Lang hoef ik in Irak niet te zijn, maar voor het eerst sinds ik vader ben geworden vertrek ik vandaag naar een missiegebied en voelt het anders. Links van me ligt mijn plunjebaal, rechts houdt mijn dochter mijn hand vast. Ze begrijpt niet wat er gaat gebeuren, ze begrijpt alleen de spanning. 

‘Papa, kijk,’ ze loopt om me heen en gaat op mijn tas liggen, ‘dat past precies.’

In de loopgraven tussen Mykolajiv en Cherson, haalt de Oekraïense soldaat Bojkov zijn paspoort uit zijn zak. Daarin een blauw-geel gekleurd hartje twee lila beertjes en een tekening van zijn zoon Tarras.

‘Voor de beste vader van de wereld’, heeft zijn moeder erop geschreven. 

Het is de eerste kaart die Bojkov aan het front krijgt, eentje die hij altijd bij zich heeft. 

Voor mijn vertrek naar Afghanistan houdt mijn dochter opnieuw mijn hand vast. Mijn zoon zit op mijn schouders. Net voor het afscheid geven ze me een kus en een kaartje. 

‘Ik bescherm de beste papa ter wereld.’ Nog altijd zit het in mijn portemonnee.

Niels ®elen