‘Dit is verdomme wat oorlog is!’ snauw ik tegen mijn autoradio, ‘lekker makkelijk om veilig in Nederland te oordelen over wat daar gebeurde.’ reageer ik op het vonnis van de rechtbank over het bombarderen van enkele quala’s en een moskee tijdens de slag om Chora. Aan de toon waarop ze het woord ‘moskee’ uitspreken, weet ik al dat hun beeld van de hele situatie beperkt is. Een moskee ziet er daar hetzelfde uit als alle andere quala’s. Het enige verschil is een aan een paal gebonden megafoon in de tuin. Ik ben verontwaardigd, boos en voel me, zonder dat ik in Chora was, als Afghanistan veteraan toch bestempeld tot oorlogsmisdadiger, moordenaar. 

‘Oorlogsmisdaden’, noemt Moskou de Telegram-beelden van Oekraïense soldaten. ‘Het genadeloos neerschieten van ongewapende Russische militairen’, is ‘een schokkende misdaad’ die grondig onderzocht en veroordeeld moet worden. 

Oekraïne geeft aan dat hun militairen zich slechts verdedigd hebben tegen soldaten die hun overgave veinsden, maar belooft het incident te onderzoeken. 

Ik hoop het. Het verschil tussen een regime een een rechtsstaat gaat schuil in de bereidheid om verantwoording af te leggen aan de wet. Hoe moeilijk dat ook is.

Niels ®elen