‘Waar zijn in godsnaam die journalisten,’ schreeuwen Oekraïense militairen in het ziekenhuis van Marioepol, ‘we zijn hier om jullie eruit te krijgen.’ In het busje dat ze naar een schuilplaats brengt, vertellen de soldaten over de bewuste uitschakeling van elektriciteit, water, voedselvoorziening en radio en tv door de Russen. Zonder informatie ontstaat er niet alleen paniek onder de mensen. Maar belangrijker, de Russische militairen kunnen zo ongemerkt hun gang gaan en huishouden in de stad. 

Waar de laatste twee nog aanwezige journalisten eerst nog gesmeekt was om in Marioepol te blijven en verslag te doen van alles wat hier nu gebeurt, wordt ze nu dringend verzocht te vertrekken. Ze mogen niet in handen van de Russen vallen. Die zullen ze voor een camera dwingen om te vertellen dat alles wat ze tot nog toe gefilmd hebben een leugen is. 

In Uruzgan waren de journalisten voor de Taliban om exact dezelfde reden een doelwit. Tijdens een voetpatrouille vanaf de vooruitgeschoven basis Poentjak, liep schrijver Arnon Grunberg naast me.

 ‘Als ik je plotseling onderuit schoffel en op je ga liggen,’ laat ik nonchalant vallen, ‘is dat niet omdat ik verliefd op je ben.’ 

Niels ®elen