‘De overwinning zal net als in 1945 van ons zijn’, laat Poetin tijdens een toespraak ter gelegenheid van 9 mei weten. 

Terwijl hij het zegt, kijk ik (in een theater waar je wel veilig bent) naar Tosca. In een weergaloze voorstelling zie ik een wanhopige Floria die getuige is van de marteling van haar grote liefde door de geheime dienst van politiechef Scarpia. 

Poetin en Scarpia zijn een. Mannen die je bescherming bieden, zolang je buigt. Je uit angst jouw idealen verraadt voor die van hen. Wie na de scène waarin Floria Scarpia neersteekt, hoopt op een betere toekomst, komt bedrogen uit. De opera Tosca kent slechts verliezers. Ook met de anderen loopt het slecht af. 

Hoe ver Poetin bereid is om voor zijn overwinning te gaan, zie ik aan de stelselmatige beschieting van burgers die het oorlogsgeweld ontvluchten. Een school of een theater het maakt de nieuwe Tsaar niet uit. 

Poetin brengt Puccini in praktijk door niemand te ontzien en zich te richten op de geliefdes van de Oekraïense militairen. Oorlogen win je immers door de wil tot vechten te breken.

Niels ®elen

Een inktpatroon is een korte kijk op de oorlog in Oekraïne. De 180 patronen die ik op patrouille droeg, zijn vervangen door woorden.