6 Feb ’21 lockdown dag 52

Zorgelijk, vond ik het dat het nieuws een hele week lang gedomineerd werd door andere berichten dan waar we aan gewend geraakt zijn. Even werden we niet meer bedreigd door een virus, maar door een naderende ijstijd. Een ijzig koude wind, een kozakkenwind gewapend met stuifsneeuw, die vanuit het oosten oprukt.

Ik maakte me geen zorgen dat de plotseling ontstane sneeuwduinen het land plat zouden gaan leggen, iets was de winter al voor geweest. Noch vreesde ik voor politici die ons zouden waarschuwen voor illegaal immigrerende pinguïns in hun voetsporen gevolgd door de Yeti.

Ik maakte me zorgen over de koude rug van mijn moeder. Klachten die, al dagen voordat Willemijn Hoebert de bui zag hangen, sneeuw aankondigden. Als ze nog leefde, zou mijn oma de weersvoorspelling van mijn moeder kunnen bevestigen. Opspelend jicht in haar grote teen liegt niet. Om ons verder te overtuigen zou ze een tegeltjes wijsheid over zes februari opdissen. Sint Dorothee, die brengt meestal snee.

Niels ®elen