Ik weet niet precies hoe oud mijn broer was geworden, maar mijn ogen gloeiden van jaloezie toen mijn ooms met een fiets aan kwamen zetten op zijn verjaardag. De verchroomde buiscommandeurs voor de vier versnellingen achter en de twee voor vormden een mooi contrast met de metallic rode lak. Sierlijk krulden de kabels vanuit de dubbel uitgevoerde remhendels boven het stuur uit. Het detail dat het, ondanks de spatborden, tot een echte racefiets maakte, was de van dun staaldraad gebogen bidonhouder en de bidon met finishvlag motief.

Een dag lang stond hij in de woonkamer en voelde ik met mijn vingers op het blikken plaatje met de afbeelding van een leeuw. Peugeot, mijn broer was in het bezit van een potentieel racemonster. Waar anders dan in het land van de Tour kochten wielrenners hun koersgerei? Als ik mijn ogen sloot, zag ik mijzelf op de flanken van de beruchte Cols. Op mijn hoofd een petje met de klep omhoog, de fiets heen en weer wiegend tussen mijn benen terwijl ik op de pedalen stond.

‘Je mag er niet op,’ zei mijn broer terwijl hij me wegduwde, ‘je bent er nog veel te klein voor.’

‘Kan ik best!’ sneerde ik terug, maar hij luisterde al niet meer.

Maandenlang vroeg ik hem zonder succes om een rondje te mogen maken, maar toen de Tour begon werd het me teveel. Stiekem haalde ik zijn fiets uit de schuur, zette hem naast de naar teer stinkende bielzen van de bloembak en klom erop. Het zadel priemde net boven mijn bilspleet in mijn rug, ik plaatste mijn linker voet op de trapper en zette met de andere af. Mijn broer zag het te laat en rende nog even achter me aan.

Ik stoof rechtsaf de Akkerwindelaan op, dan over het pleintje naar de Donk waar een klein klimmetje op een parkeerplaats uitkwam. Een licht verzet in de klim, omlaag snelheid maken en bij schakelen en dan zo hard mogelijk om de parkeerplaats heen, vijftien, twintig rondjes tot mijn buurjongen een stok in het voorwiel smeet en ik over de stenen schoof.

Huilend sleepte ik mijn broers fiets achter me aan. Terwijl hij zich druk maakte over zijn fiets en mijn moeder me vertelde dat ik toch eens wat beter op moest passen omdat dit al de zoveelste korte broek was waar ik een gat in viel, keek ik naar mijn ellebogen en knieën. Langzaam lakte het bloed mijn roze vlees in dezelfde kleur als de fiets.

Niels ®elen