Een vriend van mij zit al enige tijd in Den Haag. Regelmatig belt hij mij om te vertellen wat er gebeurt.
Deel II
‘Hey Nielske!’ Tweeëntwintig uur per dag, zo weet ik inmiddels, zit hij in zijn cel. Een hokje van drie bij twee. De belangrijkste reden dat hij me eigenlijk niets te vertellen heeft. Hij heeft me al een paar keer proberen te bellen vandaag, maar steeds kon ik niet opnemen. Nu het gelukt is, klinkt Pietro opgewekt. Hij is blij, niet omdat hij een vriend aan de telefoon heeft, maar veel meer omdat mijn ogen hem laten zien wat er buiten de gevangenis gebeurt.
Hij wacht op mijn verhaal terwijl ik in een ongemakkelijke stilte juist een keer hoop op het zijne. Ik ken hem goed genoeg om te weten hoe hij daar nu staat. Zijn adem ingehouden, wijd open ogen starend naar de hoed van een goochelaar waar zo een konijn uit gaat verschijnen.
Het ongemak dat voor mij achter deze gesprekken schuilgaat (de vriend die ziek is wat een gat slaat tussen onze fysieke, maar vooral ook onze geestelijke werelden) ontgaat hem. Pietro drijft op de herinneringen van wie we waren, als onze twee zonder stuurman op het water van de Mark en Aa. Bellen met hem maakt me verdrietig terwijl ik juist vanavond gelukkig wil zijn.
‘Hey Pietro jongen, ik ben op een feestje, dronken dus als ik wat onsamenhangend klink…’ Het is op zijn best een halve waarheid om het gesprek kort te houden en dronken te kunnen worden.
‘Mooi toch.’ Reageert hij blij. ‘Voor honderdvijftig euro ben je hier ook dronken. Dan krijg je in een lege Pringles bus een fles Johnny Walker red label opgestuurd.’
Ik schiet in de lach.
‘Wat is er?’
‘In Afghanistan, gebruikten soldaten diezelfde Pringles-truc om discreet spullen het missiegebied in te smokkelen. Van flessen bier of andere drank tot vibrators.’
‘Briljant toch?’
‘Ja, maar als je honderdvijftig EU neertelt voor een fles red label dan ben je serieus gestoord. Dronken worden is hier niet alleen een stuk goedkoper, maar vooral prettiger.’
Niels ®elen
