Eindhoven zaterdag 3 september 2022

‘Wat moet ik voor je aantrekken?’ 

‘Ik kan je hier beneden niet verstaan’, roep ik terug.

‘Wat ik aan moet,’ kaatst Cristel nu iets harder, ‘die zwarte jurk of die Ibiza rok?’

‘Ibiza!’, vijf voor elf, over twee uur moet ik op het vliegveld zijn. Met de onrust van een tijger in een kooi beweeg ik door de kamer. Hoeveel koppen koffie heb ik eigenlijk al op? Vijf, zes, zeven misschien.

Bosnië. In 1993 meldde ik me als dienstplichtige aan voor een VN-missie, maar dat ging niet door. Mijn duim laat het scherm van mijn telefoon oplichten. 10:56 Tot vorige week vloog de tijd, maar vandaag staat ze stil.  

Bosnië. Tien jaar na mijn dienstplicht sta ik als ervaren officier op de vliegtuigtrap en maak ik vanwege een nieuwe functie in Amersfoort rechtsomkeert. Mijn tong voelt droog en vies dus pak ik mijn tandenborstel. Tijdens het poetsen kijk ik op mijn horloge. Bijna elf uur. Ik schud mijn pols en kijk opnieuw.

‘Kijk je ernaar uit?’

‘Hè wat?’ Misschien hoor ik haar niet omdat ik met mijn hoofd ergens anders ben.

‘Of je er zin in hebt.’

Bosnië. In 2020, vijfentwintig jaar na Srebrenica zouden we met het Wounded Warriors Cycling Team terugkeren naar de Balkan. Corona zet de wereld op zijn kop en zet ons vast in quarantaine. Drie over elf. 

‘Zullen we gaan?’ 

‘Graag’, knik ik. 

Bosnië 2022. In de vertrekhal zitten we op de grond, hangen we vertraagd tegen de glazen wand en wachten. Niemand weet waarom, niemand weet hoelang nog. Een, twee, drie uur. Hoogste tijd om te gaan, maar de tijd laat zich niet opjagen door ons ongeduld en tikt langzaam weg.

Niels ®elen