Dienstplichtige militairen hoeven niet bang te zijn uitgezonden te worden en ook beroepsmilitairen mogen (al wordt ze dat zacht gezegd niet in dank afgenomen) een inzet in de Oekraïne weigeren. De angst dat het afkondigen van de mobilisatie tot veel onvrede onder de bevolking leidt, maakt wel dat Poetin kampt met een groot tekort aan soldaten. 

Om het probleem op te lossen worden de Russen eerst in de arme regio’s contractsoldaten, maar zijn ze nu overgestapt op een andere aanpak. Het rekruteren van militairen onder de zeks, gevangen, in strafkampen. Een methode waar Stalin in WO II ook al naar teruggreep. Hij stelde strafbataljons samen met voornamelijk veroordeelde deserteurs uit de goelag. 

Tijdens de VN-missie in Cyprus deserteerde ooit een dienstplichtig Turkse militair. Vanwege de onpartijdigheid van de VN werd hem geen asiel verleend. Omdat in Turkije destijds de doodstraf stond op desertie, zorgde dat voor veel onrust onder de soldaten. Die weggenomen werd met de belofte dat de deserteur een eerlijk proces zou krijgen. Een eerlijk proces stond de doodstraf niet in de weg. Net zomin als gratie uit de goelag geen kans op een beter leven biedt.