Ik zit in het wiel van de man die ik al jaren ken. Hoe hij heet, waar hij vandaan komt en wie hij eigenlijk is? Ik heb geen idee, maar sinds ik regelmatig met de racefiets op pad ben, kom ik hem vaak tegen. Geen twee keer zag hij er hetzelfde uit, maar zijn vermommingen verhullen zijn uiterlijk, niet zijn identiteit.

Het heeft een tijdje geduurd voor ik het wist, maar kop overnemen van deze man is zinloos. Zodra je wiel langs zijn benen naar voren kruipt, voert hij trap voor trap het tempo op om je achter hem te houden. Schakelen doet hij amper, heuvel op, tegenwind of slingerwegen, op elk terrein rijdt hij in hetzelfde verzet. Het verzet waar je bij het kijken al pijn van aan je knieën krijgt.

Zelf zwijgt hij, maar zijn ketting zit vol met krekels die denken dat het zonsondergang is. Het shirt dat hij draagt wappert omdat het elastiek na jaren intensief gebruik verdroogd is. Van alle routes die het shirt heeft afgelegd, leidde er zelden eentje naar de wasmachine, maar dat deert de man niet. De man is ongewassen en ‘ongeschoren’, zijn fiets is slechts een vervoermiddel.

Natuurlijk, ik zou hem kunnen laten gaan. Ik hoef niet in zijn wiel te zitten, maar met mijn geschoren benen, full carbon frame en top of the bill afmontage, is dat mijn eer te na. Misschien hoop ik wel dat het hem irriteert, maar het is eerder andersom. Sterker nog, ik haat hem. Hij is de man die lang geleden met zijn fiets een hert aanreed en nu nog steeds elke dag met zijn ellebogen op het stuur leunend het gewei vasthoudt, dat hij er bij wijze van trofee op gemonteerd heeft.

Niels ®elen