Zenuwachtig staat ze voor hem, wiebelend van het ene op het andere been heeft ze ineens weer iets weg van een pubermeisje. Zij bloost, terwijl hij af en toe zijn kont optilt van de houten planken en onverstoorbaar gitaar speelt. Het plein wordt verlicht door een damesmodezaak die nog open is, de shoarmazaak aan de overkant en te vroeg opgehangen kerstverlichting.
‘Waarom kom je niet even een kop koffie drinken in de winkel?’ Ze knikt in de richting van de verlichte pui waar twee andere dames buiten staan te roken.
‘Misschien straks.’
Nadrukkelijk trekt ze haar vest dicht. Ze draait haar hoofd naar de winkel en laat de warmte uit haar mond ontsnappen.
‘Als je niet naar binnen komt, wat doe je hier dan?’
‘Gewoon.’
‘Gewoon?’
‘Ja, gewoon. Een beetje pingelen op mijn gitaar en dan zo weer naar huis.’
‘Ik ga zo weer naar binnen, die kou.’
‘Kou?’
‘Kou ja, misschien dat ik er geen last van zou hebben als ik net als jij ’s morgens koud zou douchen.’
Resoluut pakt ze met twee handen zijn gezicht vast, geeft hem een zoen en draait zich om. Haar hakken vormen een te snel tikkende metronoom en dus besluit hij zijn gitaar op te bergen en naar binnen te gaan. De stilte die ontstaat wordt opgevuld door een startende scooter van een pukkelige jongen die een inspiratieloze thuiskok uit de brand moet helpen.
De volgende morgen houdt haar blik net iets te lang voor een beleefde begroeting die van een marktkoopman vast.
‘Môgge meissie’, klinkt het brutaler dan normaal. Zijn dikke vingers rapen een klein driehoekig stukje plastic voor zijn kraam op. Een vreemde munt waarvan de waarde bepaald wordt door hem zorgvuldig van alle kanten te bestuderen. Verbaasd lachend kijkt hij haar kant op, maar zij heeft hem verlaten voor een espressoapparaat en WhatsAppjes die ze blozend beantwoordt.
