‘Het zou fijn zijn als je een verhaaltje wilt vertellen.’

‘Een verhaaltje?’ Vertwijfeld kijk ik Chris even in zijn ogen. Wout, die met zijn handen op zijn borst gevouwen achter me ligt, zwijgt. Hij ontspant na een paar uurtjes de benen lostrappen. Handjes op het stuur, dus ook ik kon het vandaag prima bijhouden.

Bij terugkomst gaven ze hun fietsen af bij de mecanicien, verdwenen onder de douche en lieten zich masseren, terwijl ik met een emmertje en een borstel mijn eigen karretje stond schoon te poetsen. Hun benen lijken, vergeleken met de mijne, satéprikkers. We zijn alle drie ongeveer even lang, maar ik weeg ruim tien kilo meer.

‘Ja, niets bijzonders of ingewikkelds, hoor.’ Chris kijkt me met grote puppy-ogen aan. ‘Een verhaaltje voor het slapen gaan, meer niet. Wout is de ideale roomie, altijd rustig en snurkt niet. Maar hij kent geen verhaaltjes.’

Even valt er een korte stilte. Ik zie Chris en Wout liggen in het grote tweepersoonsbed. Hun bruine benen, armen en hoofd vormen een schril contrast met hun spierwitte lichamen.

‘Ken je het Afrikaanse sprookje van hoe de zebra aan zijn strepen kwam?’

‘Nee’, glundert Chris.

Een kwartiertje later besluit ik het verhaaltje met de zin: ‘Dit is het ideale pak voor mij, hinnikt de zebra tevreden…’ Zachtjes, om Chris en Wout niet wakker te maken, sluip ik de kamer uit en de gang op, waar ik Servais Knaven tegen het lijf loop. Ik geef hem een hand en bedank hem voor deze bijzondere dag.

‘Ze slapen’, zeg ik met mijn wijsvinger tegen mijn lippen.

Servais glimlacht tevreden ‘Dank je, de Tour win je na al die jaren nog steeds in bed.’

Niels ®elen