Na het douchen kleefde er zand aan zijn vingers. Strandzand uit de binnenkant van zijn schoenen. Toegedekt met een verwassen jeans en precies op de plek waar zij die uitgetrokken had, waren ze op de grond in slaap gevallen. Terwijl hij de onderkant van zijn voeten schoonveegde keek hij de kamer rond, op zoek naar haar handtas.
Het gordijn bij de schuifdeur danste als een opwaaiende zomerjurk. Daarachter, op het balkon, stond ze te roken. Zonder haar wezenlijk te kennen, was hij ervan overtuigd dat ze geduld had. Het zat vooral in de rust die schuil ging achter de glazen van haar zonnebril. Starend in de verte over de daken van de Spaanse huisjes had ze iets Brigitte Bardot-achtigs.
Haar benen en billen gingen alleen voor het passerende publiek verscholen achter de witstenen balkonrand waar ze nonchalant met haar ellebogen op leunde. Vanaf het bed had hij onder haar oksel door zicht op de borsten die los in het voile hemdje hingen.
Ze wachtte, zoals reptielen dat doen, tot de zon op zou komen en zacht over haar lichaam zou glijden. In de badkamer had hij in haar toilettas aspirine gevonden. Hij drukte er twee door de strip en nam ze in. Met een paar flinke slokken uit de plastic fles die op de vloer van de kamer stond spoelde hij ze weg, stond op en keek op zijn horloge.
‘Ik moet gaan.’ Hij wachtte haar reactie af en zag hoe ze haar sigaret in de glazen asbak uitdrukte.
‘Is goed’, knikte ze zonder verder op te kijken. De avond ervoor had ze hem wijn geschonken zoals Franse foie gras-boeren hun ganzen voeren.
