In de voorbereiding op onze missie in Uruzgan werden wij geholpen door Bill. Bill was een Indië-veteraan en specialist op het gebied van trekbommen. Trekbommen waren niet veel anders dan wat we nu bermbommen noemen. Bill was bijna 80, verloor zijn wijsvinger in de oorlog en had zichzelf daarom leren schieten met zijn middelvinger. Hij ging soms met ons mee op oefeningen en kwam ongeacht het tijdstip bij alarm gewoon uit zijn slaapzak. Ik zag zijn pezige lichaam aan een verticale rotswand hangen, waarna hij zichzelf inhaakte voor een afdaling van ruim honderd meter.
‘Hebben jullie het gehad over wat te doen als je in handen valt van de Taliban?’ Op zijn lip hing een slap gedraaide sigaret. Aan de kringen in de koffie kon je goed zien dat zijn handen altijd trilden.
‘Hoezo?’ ‘Omdat je daar vooraf over nagedacht moet hebben.’ Ik keek hem schuin aan, wachtend op een vervolg. ‘In mijn tijd hadden we het er ’s avonds soms over. Afhankelijk van door wie we gevangen genomen zouden worden, hadden we een aantal opties’, de woorden een aantal opties kronkelden over mijn ruggengraat omhoog, mijn hoofd in, ‘Jullie hebben geen opties, als je gevangen wordt genomen door de Taliban is er maar een, de pil.’
Bill schoot zijn peuk de struiken in en liep naar binnen. Het was geen onderwerp dat je kon trainen, je moest er zelf over nadenken. Hoewel ik het niet wilde, had de suggestie zich al geworteld. In Afghanistan kon ik kiezen uit twee pillen: 9 en 5.56mm, zelf toe te dienen. Toen ik de brandende handen van Moaz al-Kasasbeh de tralies van zijn kooi vast zag grijpen, zag ik de vliegers in deze missie voor me. Ik vroeg me af of we militairen die in de handen van IS dreigen te vallen een alternatief moeten bieden.
Niels Roelen is majoor en Afghanistan-veteraan. Hij publiceerde de boeken Soldaat in Uruzgan en Leven na Uruzgan. Dit stuk is geschreven op persoonlijke titel.
Niels ®elen
