In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.

Zaterdag 14 mei 2022

Op de opoefiets van de zoon van Cristel peddel ik in een short, T-shirt en een paar sneakers richting Bunnik. Als ik vroeger opgestaan was, had ik voor het festival Geheime Liefde nog een kort rondje kunnen fietsen. Gewoon een uurtje knallen over de pyramide, de Maarnse berg, de hel van Leersum om na het bosbad te keren en terug te rijden. 

Misschien had ik niet moeten vertrouwen op mijn met militaire precisie ingestelde biologische klok. Na twee avonden in het theater werd 14 06.15 Bravo mei ’22 zomaar vier uur later. Aangezien er om kwart over tien ook nog eens niemand alarm schreeuwde, ontbrak bij mij elk gevoel van urgentie. Voelde ik geen enkele behoefte om binnen een half uur op te staan, te douchen en ontbijten.

Weekendlui bleef ik op mijn rek liggen. Tot mijn hoofd koffie wilde. Geen echte, maar laffe macchiato karamels mijn maag om ontbijt vroeg. Tosti’s waar je je gehemelte brandt aan de kaas die er tussenuit loopt en die de bodem moeten vormen voor een dag van festivalbier en patat. 

De opoefiets zwabbert. De slag in het achterwiel, de loshangende bagagedrager en spatbord hangen, de slappe ketting en versleten trapas laten me vast wennen aan de alcoholroes van later. Pubers koesteren hun fiets niet. Voor hun is het een voorwerp op wielen dat ze van A naar B brengt. Bij fort Vechten parkeren we de fietsen in het gras en lopen het festival terrein op. 

Als we laat in de avond onderweg naar huis zijn, zie op mijn telefoon dat ik vandaag 31.467 passen heb gemaakt. Danspassen om precies te zijn. Het is de enige link die ik dit weekend met fietsen heb. Klimmen doe je immers staand op je pedalen. En danseuse zoals dat heet.  

Niels ®elen